13 Temmuz 2012 Cuma

Bir Kep Hikayesi

Mezunum ben meezun mezunum ben meezun J evet başlıktanda anlasıldığı gibi okulu bitirdim, aldım diplomamı attım KEPimiiii hay ellerim kırılaydı da atmayaydım o KEPiii ah kafama taş düşseydi taşla uğraşırken diğerleri atsaydı ben atmasaydım o KEPiiiii!!! neden mi anlatayım sizede. 21 haziran büyük gün artık mezuniyetimizin resmi çekilecek bu tarihte J ailelerimiz gelecek tebrik edecekler falan hatta çalışmıyor olsam para vereceklerdi lisede de öyle olmuştu da J sabah erken kalkıp provaya gittik. 1 saat provanın ardından koştura koştura kuaföre. Kuaförde saçlarımız yapıldı ve keplerimiz sabitlendi kafamıza. Sonra ben kendi başıma koştur koştur fotoğrafçıya. Fotoğrafçıdan sonrada Süleyman Demirel konferas soluna ailemin yanına gittim. Yorulduuuum daha dün İzmir den geldim dinlenemedim şimdide yoruldum ama olsun mezuniyetim bu benim yahu tatlı yorgunluk bunlar. Daha sonra salona geçtik işte birincilere plaketler verildi falaaaan bu kısmı atlamak istiyorum ben okulu zor bitirdim yahu ne birincisi ne ikincisi J daha sonra attık kepimizi havayaaaa bul bulabilirsen sonra kepten ne haber nede başka bişey. Şöle bakıntım etrafıma başkasının kepini alayım bari ama yok ayaklarımın altındada yok. Nese arkadaşlar öpmeye başladı hayırlı olsun hayırlı olsun falan da benim kepim yok yaaa bulamıyorum. Her tebrik edene kepimden bahsettim sonra birkaç hocaya söledim ama fayda yok neseee bizimkilerin yanına gittim. Sonra birlikte çıktık salondan. Gezdik karnımızı doyurduk. Sonra saat 5 te yaklaşırken dedim artık okula gideyim yoksa okul kapanacak dedim yahu. Koştur koştur okula gittim yeni bir KEP almaya. Sekreter dedi ki müdüre sormam gerek. İi peki dedim beklemeye başladım. Ne gelen var ne giden okul kapanacak neseki geldi en sonunda ve bana dediki  50 lira vermen gerek,  bize zimmetli sonuçta eğer kaybolursa başımız ağrır dedi.  Ne kepmiş allahım  ya adamın başı ağrıyacakmış bir kepten lafa bak. Duyda inanma. Neyse dedim Gülfer tüm sükunetini koru sen uyma şeytana. Dedim ki  yeni bir kep alsam yanındada cübbe zaten 30 lira biliyorsunuz da bir kep mi 50 lira olması şaşırtıcı dedim. Ben sadece kep almak istiyorum akşama stadyumda tören var sabaha da getireceğim dedim.  O zaman kimliğini dedi. Kimliğimi nasıl bırakayım yaa dediysemde içimden tamam kimliğimi bırakayım dedim. Aldım ödünç kepimi koştur koştur yurta gittim. Bizimkiler geceye kalamayacaktı onları uğurladım eve gidecek eşyalarımı yolladım. Çıktım odama dinlendim dinlenemedim kızlarla stadyuma gittik 2. Törenimiz için.  Orada geçiş töreni flan flan derken kep atılacak derkeeeen atmadım kepimi. Atarsam bulamasam kimliğimi vermeyecek adam ne atcam be. İyi yapmışım valla iyiki atmadım kalabalık olduğumuz için birkaç arkadaşımız bulamadı kepini. Oyy oy yorulduk yaa daha kalan eşyalarımı valizime toplayacağım ee malum yarın İzmir e dönüş var. nese yurtta topladım uyuduk geç uyandık ben kahvaltısız çıktım yine yollara. Koştura koştura fotoğrafçıya dün çektiğimiz fotolardan hangisi çıkacak diye sölemeye yaklaşık yarım saat bekledim ve 15 dakika da karar verme aşaması derken az kaldı okula geç kalacaktım. Okula gittim gitmesinede kimliğimi alan adam yok. Bekledim bekledim yok. Saat 12 yi geçti 2 saat sonra otobüsüm kalkacak kardeşim. Güvenliğe sordum öğleden sonra gelecek dedi. Bende yazaneye ayırttığım bileti almaya gittim. Aldım biletimi. Yurt a gittim kankiciğimle vedalaşmaya gidecek kız beni bekliyo. Nese vedalaştık flan gitti baharcığım. Eşyalarımın son hazrlılarını yaparken sen kep gelsin aklıma. Sonra ben onu bulamayayım baharı aradım ondaymış. Kız otobüse bindi mecburen indi yaa L sonra ben koştur koştur ödünç kepimi almaya bahardan. Sonra koştur koştur yurta. Eşyalarımı yazaneye taşımaya. Sonra koştur koştur kimliğim almaya. Adam yine yok yaa biraz daha bekledim neyseki geldi aldım kimliğimi. Sonrada koştur koştur otobüse. Neseki otobüsümü kaçırmadım hatta 20 dakika önce gittim olay yerine J mezun oldum artık. Mezuniyet belgemide yolladım müdürlüğe. Bu kadar koşuşturmadan sonra sanırım hak ettim bazı şeyleri :)

6 Temmuz 2012 Cuma

.............

Hayat işte ya bazılarına ilk olarak varı gösteriyor sonra yokluğu gösteriyor. Bazılarına tam tersi. Bazılarına sadece yokluğu bazılarına da sadece varlığı. Ama herkes yaptığını yaşıyor bu dünyada. Yani ne ekiyorsa onu yiyor J birinin hakkını mı yiyor onunda hakkı bir şekilde yeniyor, uyanıklık mı yapıyor daha uyanığı geliyor ona uyanıklık yapıyor. Arkasından konuştuğun kadar da seni konuşuyorlar ayrıca. Yaptığın hırsızlık kadar ceza çekiyorsun cezaevinde J  cümle kurabildiğin sürece saygı görüyorsun. Hizmet verebildiğin süreç boyunca para kazanıyorsun ülkenden. Kıyafetin üzerinde taşıyabildiğin kadar pahalı. Üzdüğün kadar üzülüyorsun. Sevdiğin kadar seviliyorsun (burada insan sevgisinden bahsediyorum aşktan değil) . Markanın pek önemi kalmadı temiz değilsen eğer. Makyajın altındaki daha önemli artık. Her filmim sonu vardır önemli olan mutlu son olması.

ÇANAKKALE vazGEÇİLMEZ

Çanakkale çanakaleeeeeee. Benim en güzel yıllarm burada geçti. Evet  evet biliyorum daha çok gencim ama 20 yıllık hayatımdaki en güzel iki yıl işte anladınız siz onu J  Çanakkale’ de büyüdüm, Çanakkale’de ağladım, burada güldüm,  burada yaşadım her şeyin ilkini diye başlamak istemiyorum klasikleşen cümlelerle ama seviyorum işte memleketimi yaa. İki yıl çok kısa geldi bana.( normalde ben yeniceliyim yani merkezde oturmuyoruz ama üniveriste için annemi babamı yenicede bırakıp üniversite okumaya merkeze geldim ) Bu son günlerimizde  gezmediğimiz, gitmediğimiz mekan, yer kalmadı. İleride geriye baktığımızda onu yapamadık bunu yapamadık diye içimizde kalmasın istiyor sevgili arkadaşlarım ve bende elimden geldiğince onlara uymaya çalışıyorum J  Fatmanur ‘un ayarlanır gider demesini, sabah Bahar’ın ilk kalkıp okul için hemen hazırlanıp bizimde elimizi ayağımıza karıştırdığı günleri, melikenin her sabah makyajı için bizi bekletmesini bile özleyeceğim J Tuğba ile Kübra’nın her gece dışarı çıkalım diye tutturmaları , yüzme dersindeki maceralarımız ve fitness solunundan çıktıktan sonra yediğimiz yemekler aldığımız kilolar, oyy oy hepsini özleyeceğim yahu.  İki yıl daha olsa yine yetmezdi bize ama o kadar neşeli, dolu dolu arkadaşlıklarım varki bize bir ömür yetmezdi. Çanakkale küçük şehir diyenlere inat her yerde eğlenirdik. Alışveriş merkezi yokmuş Çanakkale’ hıh olmassa olmasın biz onu öylede seviyoruz arkadaşım. Okulumuz kampus de değil bizim ama kordona 5 dakika uzaklıkta diye kandırdık birbirimizi. Ayrıca kampüse gitmek için her sabah ders e yarım saat kala çıkıp ç8 i bekleyip gitmektense okula 10 kala çıkmak bize daha çazip gelio bunuda belitmek isterim J tmm ama çok ısrar etseydiniz kampüse de hayır demezdik canııım .  hareket vakti gelince bu şehirden sanırım ağlayacağım.İzmirde olacağım çanakkaleden sonra. Kurulu bir düzenim var artık orada. İşimle alakalı ilkleri burada öğrendim ben seviyorum burasınıda İzmir içinde ayrı bir blog yazacapım zatennnnn Jama  çanakkaleye döneceğim tekrardan biliyorum emeklilik olacak ama sanırım... deyip çanakkalenin ellerinden öpüyorum :)